کد مطلب:106811 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
[صفحه 512] به علی (ع) عرض شد، یا امیرالمومنین، خود را چگونه می بینی؟ آن گرامی فرمود: (چگونه است حال كسی كه با هستی خود، رو به نیستی است، و با تندرستی اش بیمار می شود، و سرانجام، مرگ در پناهگاهش فرامی رسد). امام (ع) از شرح حال خود به روش پند و شكوه پاسخ داده است. و چون بقا، عبارت است از ادامه ی مدت هستی، و ادامه ی زمان و پیاپی آمدن اجزای زمان باعث نزدیك شدن مرگ است، بنابراین، بقای انسان باعث فنای اوست، و همچنین، چون از پیامدهای تندرستی، بیماری است، از این رو، صحت و سلامتی در حقیقت باعث بیماری اوست، و اما این كه امام (ع) فرموده است، مرگ در پناهگاه فرامی رسد، گویا این چنین است كه مامن در اینجا مصدر میمی است، و مقصود آن است كه بر انسان، چیزهایی از قبیل مردن و ترس و بیمهای آخرت كه برایش ناخوش آیند هستند نازل می گردند، در حالی كه او راحت و دلبسته به دنیاست و از آنچه پس از دنیا ناگزیر باید ببیند غافل می باشد. و احتمال دارد كه مقصود از مامن اسم مكان و محل آرامش یعنی دنیا باشد، معنای این كه در پناهگاهش فرامی رسد، آن است كه دردها و گرفتاریهایی كه به او می رسد، از حالات و كارهای همان دنیاست كه محل امنی برای او بوده، و عوارض و پیشامدهایی كه بر او عارض می شوند از همان محل امن است و از حالت امنیت و راحتی اوست، بطوری كه اجتناب و گریز از آن امكان ندارد.
صفحه 512.